کد مطلب:27858 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133
نهادن نگاهبان و میراثبان برای حفظ و حراست از برجای مانده خویشتن، عُرف مردمان و مورد توجّه هماره طبع انسانی بوده است و مردمان، با هر گونه فرهنگ و اندیشه ای، آن را ستوده اند. اكنون بنگریم كه پیامبر خدا، مبلّغ آخرین آیین الهی (آیینی كه زمان شمول و جهان شمول است)، با میراث عظیم خود، چه كرده و آن را به چه كسی سپرده و خداوند سبحان در این باره، به چه امر مشخّصی سفارش نموده است. روایات «وراثت»، پاسخ روشن این پرسش اساسی است. پیامبر خدا، آیین «وارث گزینی» را شیوه همه پیامبران می دانسته و از این رو، خود به عنوان فرجام بخش جریان رسالت، ملزم به داشتن وارثی بوده است. از طرف دیگر نیز با صراحت، ابعاد «وراثت» خود را در امامت و دانش، شناسانده است. صحابیان نیز از همان روزگاران بر این جایگاه، تأكید می كردند و سخنان پیامبر خدا را در تصریح به این حقیقت، در مناسبت های مختلف، طرح می نمودند. گاه نیز در ضمن سخن، مولاعلیه السلام را برازنده این جایگاه معرّفی می كردند. به طور مثال، عبد الرحمان بن خالد، از قُثَم بن عبّاس پرسید:به چه دلیلی علی علیه السلام از پیامبرصلی الله علیه وآله ارث می بُرده است؟ گفت:از آن جا كه در میان ما نخستین كسی بود كه به پیامبرصلی الله علیه وآله ملحق شد و بیشتر از همه ما همراهی اش نمود. در فصل «احادیث وراثت»، متون روایی و تاریخی این حقیقت بر اساس منابع فریقین می آید. این متون، شامل كلماتی است كه در آنها پیامبر خدا، به صراحت، علی علیه السلام را وارث خود، وارث علم و گنجینه دانش خود و نهایتاً وارث پیشوایی امّت خویش معرّفی می نماید.[1].
ذهن بشر، هماره با عنوان های:ارث، میراث و وراثت، آشنا و آمیخته بوده و گستره این حقیقت، امور مادی و معنوی را درنوردیده است. آنچه انسان ها برجای می نهند، یا امور مادی است، یا معنوی. مردمان، هماره از كسی كه برای چگونگی تصرّف در برجای مانده خویش طرحی نریخته و از آن سخنی نگفته، شگفت زده می شده اند.